Άη Κομμένο

Η είδηση σε απογοητεύει ως Ευρωπαίο, 76 χρόνια από την επίθεση των Γερμανών Ναζί στην Κρήτη και την ηρωική αντίσταση των Κρητικών και των συμμάχων και 72 από την νίκη των λαών κατά του φασισμού και του ναζισμού – Μάιο είναι και οι δυο επέτειοι.

Γράφει ο Λουκάς Δημάκας

 «Γερμανική πόλη – γράφει το Candianews – συνεχίζει ακόμα και σήμερα να τιμά την επέτειο της γερμανικής εισβολής στην Κρήτη»! Ναι! Ναι! Εν έτει 2017!

 Πρόκειται για μια περιοχή στην Άνω Βαυαρία που το περασμένο Σάββατο πραγματοποίησε εκδηλώσεις και μνημόσυνο για τους στρατιώτες που επιτέθηκαν και έπεσαν στη Μάχη της Κρήτης! Οι εκδηλώσεις αυτές, σύμφωνα με το ρεπορτάζ που στηρίζεται σε πηγές από την Γερμανία, γίνονται συνεχώς εδώ και δεκαετίες, προκαλούν όμως ήδη πολλές αντιδράσεις, καθώς θεωρούνται κατάλοιπο του ναζιστικού παρελθόντος της Γερμανίας. Οι φετινές εκδηλώσεις, που ονομάστηκαν μάλιστα «Ημέρα Μνήμης για την Κρήτη», έγιναν στο παλιό νεκροταφείο, τραγούδησαν και τον ύμνο των αλεξιπτωτιστών της εποχής, γεγονός που προκάλεσε επίσης πολλές αντιδράσεις, καθώς αποδείχτηκε ότι ξέφυγε η εκδήλωση από ένα μνημόσυνο για τους ανθρώπους που είχαν χαθεί. Το δημοσίευμα αναφέρει ακόμα ότι εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν και σε στρατόπεδο της περιοχής, το οποίο έχει εμπλακεί σε σκάνδαλο με φασιστικές αναφορές. Μάλιστα πριν ένα χρόνο στρατιώτες είχαν φωτογραφηθεί με σύμβολα των ναζί, φωτογραφίες του Χίτλερ και τον αγκυλωτό σταυρό! Στο στρατόπεδο είχε αποκαλυφθεί και μια τοιχογραφία και άλλοι συμβολισμοί που παρέπεμπαν απευθείας στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας.

 Οι «ιππότες» αλεξιπτωτιστές

 Η «γιορτή» των καταλοίπων του Ναζισμού και της εκθείασης των εισβολέων ως… αγνών μαχητών κλπ κλπ συμπίπτει επίσης με την προσπάθεια του Γερμανού καθηγητή ιστορίας Χάινς Ρίχτερ να αποκρούσει τα επιχειρήματα υπέρ της ανάκλησης του τίτλου του ως επίτιμου διδάκτορα του Πανεπιστημιου της Κρήτης, που αποφασίστηκε επειδή με το έργο του για τη Μάχη της Κρήτης επιχειρεί να εμφανίσει ως «ιππότες» τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές και κατακρίνει τους κρητικούς που αντιστάθηκαν. Ο Χάινς Ρίχτερ ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση της Κοσμητείας της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης να απαντήσει σε ό,τι του καταλογίζεται, και με υπόμνημα ζητά από την Κοσμητεία να μην δεχθεί την εισήγηση του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης λέγοντας ότι η αφαίρεση του τίτλου του θα πλήξει το κύρος του Πανεπιστημίου Κρήτης- ουσιαστικά δηλαδή απειλώντας με επίθεση μαύρης προπαγάνδας κατά του ελληνικού ΑΕΙ και της Ελλάδας ολόκληρης. Επικρίνει δε τους Έλληνες καθηγητές που σύσσωμοι – και με τη στήριξη της κρητικής κοινωνίας- έχουν εισηγηθεί την ανάκληση ότι η ενέργειά τους αποτελεί «προσπάθεια η οποία εμφορείται καθαρά από έναν ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο εθνικισμό…».

 Από μόνες τους τέτοιες ειδήσεις είναι αυτονόητο ότι σε απογοητεύουν ως Ευρωπαίο πολίτη. Πολύ περισσότερο όταν αυτές οι ειδήσεις εμπλέκονται η μια στην άλλη και όλες έχουν υφανθεί σε έναν καμβά που ουσιαστικά αρνείται – στον πυρήνα του – ένα μελανό, το μελανότερο για την ακρίβεια, κομμάτι της ιστορίας της ισχυρότερης, σήμερα, χώρας της Ευρώπης. Ένα κομμάτι που στα λόγια η γερμανική πολιτεία επιχειρεί να πετάξει από πάνω της αλλά όμως το συναντάς ριζωμένο – ή «ξαναφυτεμένο» – σε διάφορα επίπεδα της γερμανικής κοινωνίας. Συναντάς αντιλήψεις (έστω μειοψηφικές) που όχι μόνο δεν καταδικάζουν τα εγκλήματα των Ναζί στην Ελλάδα, αλλά όπως τα προαναφερθέντα «ποτίζουν» το δένδρο της αποσιώπησής τους και της διαστρέβλωσης τους.

 «Τώρα ξέρω!»

 Τι να το κάνω, όταν ως Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης άκουσα με τα αυτιά μου στις 7 Μαρτίου 2014 στο χωρίο Λιγκιαδες των Ιωαννίνων (όπου οι ναζί εκτέλεσαν εν ψυχρώ 92 άτομα, κυρίως μικρά παιδιά και ηλικιωμένους), τον τότε Γερμανό Πρόεδρο Γιοαχίμ Γκάουκ να ζητάει συγγνώμη για το έγκλημα στο μαρτυρικό χωριό;

 Αρκεί αυτό όταν 2,5 χρόνια μετά, άκουγα πάλι με τα ίδια μου τα αυτιά, μια Γερμανίδα καθηγήτρια να παραδέχεται κλαίγοντας μπροστά στους μαθητές της ότι μόλις εκείνη την στιγμή, στην υποβλητική αίθουσα του Μουσείου Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου, του χωριού μου, μάθαινε για τα αίσχη που είχαν κάνει οι συμπατριώτες της στις 10 Ιούνη του 1944;

 «Όχι δεν ήξερα για ότι είχε γίνει εδώ στο Δίστομο. Φρίκη. Μόνο πολύ γενικά και αόριστα ήξερα για την κατοχή στην Ελλάδα. Αλλά όχι αυτά… Τώρα ξέρω!» μου είπε κρατώντας με δυσκολία τους λυγμούς της. «Τώρα ξέρω»! Δίπλα και πίσω της επίσης βουρκωμένοι 22 μαθητές της από το σχολείο « Μπέρτολτ Μπρεχτ» της Νυρεμβέργης.

 «Ξέρεις δεν είναι μόνο το Δίστομο… Είναι εκατοντάδες χωριά που σφάχτηκαν από τους Ναζί…» της είπα με τον δικό μου – ίσως αντιπαιδαγωγικό… – τρόπο.

 «Ναι, τώρα έμαθα: Είναι πάνω από χίλια…» συνέχισε βουρκωμένη.

 «Διπλή ενοχή…»

 «Τώρα, έμαθαν, τώρα, ξέρουν»… Εδώ είναι όμως που νιώθω την απογοήτευση ως Ευρωπαίος: Μια διπλά ενοχή – κατά τον κ. Γκάουκ – χώρα, ενοχή επειδή έκανε εγκλήματα αλλά και ενοχή γιατί τα αποσιώπησε, τα έκρυψε δεν έχει κάνει ουσιαστικά τίποτα για να διορθώσει. Και ανέχεται (αν δεν επωάζει, έστω ένα μικρό τμήμα της) τα αυγά του φιδιού… Ακόμα και οι δάσκαλοι και οι μαθητές ενός, κατά τα λεγόμενα, προοδευτικού σχολείου με ένα όνομα-διαμάντι, χρειάστηκε να έλθουν στο Δίστομο για να μάθουν… Δυόμιση χρόνια μετά την ΔΗΜΟΣΙΑ παραδοχή του Προέδρου τους, έμαθαν κάτι, έξω όμως από την επίσημη εκπαιδευτική διαδικασία: «Θα ευχόμουν τόσο πολύ εάν κάποιος που έδινε τότε εντολές, ή υπάκουε σε εντολές, είχε πει προ πολλού «ζητώ συγγνώμη» ή «μετανοώ» ή «λυπούμαι βαθύτατα για το γεγονός ότι υπάκουσα σε εγκληματικές εντολές». Είναι αυτές οι φράσεις, που δεν έχουν ειπωθεί, είναι αυτή η ελλιπής γνώση, που θεμελιώνουν μια δεύτερη ενοχή, αφού αποκλείουν τα θύματα από τη μνήμη», είχε πει κομψά ο κ. Γκάουκ για τη «ελλιπή γνώση», την ελλιπή διαπαιδαγώγηση, το ελλιπές μάθημα ιστορίας στα Γερμανόπουλα…

 Ναι, τα Γερμανόπουλα δεν μαθαίνουν τίποτα για τα όσα έκαναν οι παππούδες τους στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν διδάσκονται – πέραν κάποιων εξαιρέσεων και αυτών με περιορισμούς – για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έγιναν εδώ.

 Και αυτό μας δίνει, πιστεύω, απαντήσεις και για τους νοσταλγούς των Ναζί στην Βαυαρία και για τις όποιες γιορτές στα γερμανικά στρατόπεδα και για τις αξιώσεις ανέγερσης μνημείων στην Κρήτη και για την απαίτηση «δικαίωσης» του Ρίχτερ. Αλλά και για τα δάκρυα των ξαφνιασμένων Γερμανών μαθητών και δασκάλων από αρκετά Λύκεια της Γερμανίας που επισκέπτονται το «Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού» στο μαρτυρικό Δίστομο- όπου ήδη έχουν αρχίσει οι φετινές εκδηλώσεις Μνήμης για τους 228 νεκρούς του.

 Είχα γράψει και παλιότερα και το επαναλαμβάνω και από αυτό εδώ το βήμα ότι αυτά τα δάκρυα μπορεί να είναι μια αυθόρμητη, ειλικρινής, αναγκαία και χρήσιμη προσωπική λύτρωση, αλλά για την εθνική λύτρωση της Γερμανίας απαιτείται – και αυτό διεκδικούμε- «ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ!».

 Πιστέψτε με, έτσι είναι και ας έχω δει πολλά Γερμανόπουλα να κλαίνε…

Γράφει ο Λουκάς Δημάκας

ΠΗΓΗ: thecaller.g