Έφυγε ο Γκέλας

Μας άφησε ο Γκέλας. Που έκανε τα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια χαρούμενα με
την ατέλειωτη ψυχική του ενέργεια και τ’ αστείρευτα αστεία του. Υπήρξε
ευρηματικός και αεικίνητος. Μια όαση στην έρημο της φτωχικής και στερημένης
τότε ζωής μας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Και το τελευταίο
ταξίδι του αμέριμνο πλέον στα δροσερά μέρη του παραδείσου του.
Αξίζει να θυμηθούμε μιαν απ’ τις τόσες ιστορίες που σκάρωνε.

Κάποτε ο αδερφός μου ο Γιάννης έλαβε στο χωριό ένα μικρό δέμα, που του
’στειλε από την Αθήνα ο παιδικός του φίλος ο Γκέλας. Φύλαγαν, πριν ακόμα
πατήσουν τα δέκα τους χρόνια, τα πρόβατα και μοιράζονταν εκεί τις πίκρες και τις
χαρές της ζωής. Ύστερα εκείνος έφυγε και πήγε να συναντήσει την τύχη του στην
Αθήνα κι ο Γιάννης έμεινε στο χωριό και, μεγαλώνοντας, έβγαινε όπως κι οι άλλοι
στα καφενεία κι έκανε τον αντρούλη.
Ήταν ένα κουτάκι τυλιγμένο με ωραίο χαρτί, σαν αυτά που βάζουν μέσα τίποτε
χρυσαφικά ή κανένα ακριβό ρολόι ή σοκολάτες, πάντως κάτι πολύτιμο και καλό.
Χαζέψαμε όλοι όταν το ’φερε ο ταχυδρόμος και σταθήκαμε με αγωνία πάνω από
την πλάτη του Γιάννη, που είχε καθίσει σ’ ένα στρογγυλό μεταλλικό τραπεζάκι και
το κοιτούσε με δέος.
«Άιντε, άνοιξέ το», του φωνάζαμε. Το ’πιασε ο Γιάννης με προσοχή, μη σχιστεί το
χαρτί, κι άρχισε να το ανοίγει. Μα σαν το ξετύλιξε, είδαμε πως το κουτί ήταν
τυλιγμένο και μ’ άλλο χαρτί. Κι η αγωνία μεγάλωνε, καθώς τώρα λέγαμε πως κάτι
πολύ ακριβό έστελνε ο Γκέλας στον παιδικό φίλο του Γιάννη. Μα κάτω απ’ το
δεύτερο χαρτί υπήρχε ένα άλλο. Και κάτω απ’ το τρίτο ένα τέταρτο. Για αρκετήν
ώρα ξετύλιγε ο Γιάννης και δίπλωνε τα χαρτιά, ώσπου τελικά αποκαλύφτηκε πως
το δεματάκι που έλαβε ήταν ένα κουτί χάρτινο γεμάτο με αμέτρητα κομμένα
χαρτάκια.
Τ’ ανακάτεψε ο Γιάννης, με την ελπίδα πως μπορεί μέσα σ’ αυτά να ’βαλε ο
Γκέλας κανένα μικρό και πολύτιμο πράγμα. Τίποτε! Απογοητευτήκαμε, μα και
γελάσαμε χωρίς να το πάρουμε στα σοβαρά, τέτοιος ήταν ο Γκέλας ο αθεόφοβος,
την πλάκα του πήγε να κάνει, ν’ ασχοληθούμε ήθελε για λίγο μαζί του, βρήκε λίγο
χρόνο εκεί στην πρωτεύουσα, θυμήθηκε το χωριό του, θυμήθηκε τον παιδικό
φίλο του Γιάννη, «ας του στείλω κάτι ωραίο απέξω κι αδειανό από μέσα, για να
μην ξεχνιόμαστε», σκέφτηκε, ό,τι του ερχότανε έκανε, σε κανέναν λόγο δε θα
’δινε.