Άη Κομμένο

Έφυγε ο Πέτρος. Κι έφυγε μαζί του ένα κομμάτι της ζωντανής ιστορίας του χωριού μας. Ο Πέτρος Κολιοκώτσης που, δεκάχρονο παιδάκι εκείνο το πρωί της 16ης Αυγούστου 1943, είδε το σπίτι του να το τυλίγουν οι φλόγες και οι θρήνοι, όταν το θέρισαν τα πολυβόλα των Γερμανών κι έριξαν κάτω νεκρή την αδερφή του Ρινούλα, δεκάξι μόλις χρόνων. Ήταν η πρώτη νεκρή της μεγάλης σφαγής. Γλυκύτατος, κοινωνικός, φιλικός και αγαπητός μεταξύ των χωριανών μας. Και πρόθυμος να συνεισφέρει στην ιστορία του Κομμένου. Αντί άλλων λόγων, παραθέτουμε τον επίλογο του διηγήματος «Η κουραμάνα», όπως καταγράφεται στο βιβλίο του Δημήτρη Βλαχοπάνου «Άι Κομμένο της άσβεστης μνήμης»:

«Λίγες μέρες μετά, κάθισα στο σκαμμένο από κάποιαν οβίδα πεζούλι μας. Μάτια κομμένα και κόκκινα, χωμένα στις κόγχες τους, κρέμονταν πάνω απ’ τις στάχτες σα σύννεφα μαύρα. Τι τα ’θελα κάποια στιγμή να τα φέρω ένα γύρο; Στα κάρβουνα ανάμεσα και στ’ απομεινάρια από τα προικιά της Ρινούλας ξεχώριζε μια γωνιά κουραμάνα, μαύρο λεπίδι που μ’ έσφαξε και λόγχη που με γέμιζε χαρακιές και να πεθάνω δε μ’ άφηνε, μια γωνιά κουραμάνα, η οικογένεια μπροστά μου, η μάνα μου, η Κούλα, η Ρινούλα, ο Γιώργος, ο Αλέξης, μια γωνιά κουραμάνα, καταρράχτες τα μάτια μου και το στήθος μου κεραυνοί και βροντές, έσπασα τόσες μέρες βουβός και δεν ξέρω τι ήταν εκείνο, μοιρολόι ήταν, βουητό κι επιτάφιος θρήνος, χουγιατά και φοβέρες, κλάμα του μικρού και πεντάρφανου, μοτοσικλέτα που με πάταγε και μ’ έκανε σκόνη και να πεθάνω δε μ’ άφηνε; Δεν ξέρω! Εγώ που δεν είχα μάθει να κλαίω. Κι ήμουν αερικό και ζαρκάδι. Και τραγουδούσα και γέλαγα. Τρύπια τα μάτια μου κι άγριο το στήθος μου κύμα, με μια γωνιά κουραμάνα καρφωμένη στην αριστερή του κοιλάδα».