Άη Κομμένο

Το αγροτικά ζήτημα δεν είναι σημερινό. Η αρχή του κακού έγινε όταν η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ χωρίς όρους. («Κολυμπάτε να σωθείτε» ήταν η φράση του εθνάρχη). Μέσα σε λίγα χρόνια η αξία της παραγωγής έπεσε χαμηλά κατά τας προσταγάς των ευρωπαίων. Με επιδοτήσεις 1 προς 10 [1 στον αγρότη δέκα στον διακινητή (νταβαντζή)] κατάφεραν να μειώσουν τις τιμές. Τα πρώτα χρόνια διέθεταν μεγάλα ποσά να θάβεται η παραγωγή, και όχι να δίνεται στους πεινασμένους αυτού του κόσμου κατάφεραν έτσι να μειώσουν την παραγωγή αλλά και η ποιότητα να χαθεί.

Στα επόμενα χρόνια είχαμε τις ποσοστώσεις με την ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική). Όπου απαγορεύτηκε να παράγει η Ελλάδα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Στις περιπτώσεις που ξεπερνούσε το όριο πλήρωνε πρόστιμα τα οποία μετακυλούσαν στον αγροτικό πληθυσμό.

Έτσι φτάσαμε την δεκαετία του 90 και του 2000 να μην παράγουμε προϊόντα για την κάλυψη των εγχώριων αναγκών. Το αποτέλεσμα ήταν να εισάγουμε προϊόντα από τη Δυτική Ευρώπη και ακριβότερα και χαμηλής ποιότητας. Και όλα αυτά με την αναγκαστική – φασιστική επιταγή των ευρωπαίων «φίλων» και «συνεταίρων» μας.

Και ήρθε και η ΝΕΑ ΚΑΠ που αποτελείωσε τους αγρότες μας και την γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή.

Ο αγρότης δεν θέλει επιδοτήσεις. Τιμή στο προϊόν του θέλει. Τέτοια που να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς αυτός και η οικογένεια του.

Και να συμβεί αυτό δυο είναι οι δρόμοι:

Α. Μέσα στην Ε.Ε. και ανατροπή της ΚΑΠ και να δοθούν κίνητρα για την ανάπτυξη της γεωργίας και κτηνοτροφίας.

Β. Έξω από την Ε.Ε. και ανάπτυξη αυτόνομης και καθαρά ελληνικής οικονομικής και γεωργικής πολιτικής. Χωρίς να υποτασσόμαστε στην μπότα του Γερμανού και των δορυφόρων του, και στην ανικανότητα και κουτοπονηριά της Γαλλίας και Ισπανίας.

Η Ελλάδα έχει πλούτο συγκριτικά πλεονεκτήματα στη γεωργία και δεν έχει ανάγκη τους νταβατζήδες της Ε.Ε.