Άη Κομμένο

Για την νικηφόρα έκβαση του αγώνα είναι αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε, η ενότητα του λαού και η χάραξη εθνικής στρατηγικής.

Του Αριστομένη Συγγελάκη*

"Εβδομήντα χρόνια μετά τη Διάσκεψη των Παρισίων, όπου για πρώτη φορά αναγνωρίστηκαν οι ελληνικές αξιώσεις και προσδιορίσθηκε ποσό 7,181 δις δολαρίων του 1938 ως επανορθώσεις για την Ελλάδα και 26 χρόνια μετά την επανένωση της Γερμανίας (ορόσημο για την διευθέτηση του ζητήματος, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Λονδίνου) έχει φτάσει πια ο κόμπος στο χτένι! Μετά από μία μακρά περίοδο αδράνειας από την Ελλάδα και παρελκυστικής και ενάντια στις διεθνείς συνθήκες συμπεριφοράς της Γερμανίας, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, επιτέλους, 

Στο άκουσμα της «είδησης» ότι εξετάζετε το ενδεχόμενο παραίτησής σας από τη θέση του Υπουργού Οικονομικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (και φαντάζομαι από την ενεργό πολιτική συνολικά), αρχικά μου πέρασε από το μυαλό ότι αποτελεί προβοκάτσια των «εθνολαϊκιστών» της χώρας μας. Όταν διάβασα, όμως, τη συνέντευξή σας στο Spiegel και κατάλαβα ότι επρόκειτο για δική σας «διαρροή», δεν μπόρεσα να αποφύγω τον πειρασμό να σας απευθύνω τις παρακάτω σκέψεις, με σεβασμό, επιτρέψτε μου να πω, και αυτοσυγκράτηση.

Μια συγκλονιστική και άκρως αποκαλυπτική αναφορά για τη Θυσία και το μαρτύριο της Ελλάδας στην Κατοχή και τη συμπεριφορά που της επιφύλαξαν οι "μεγάλοι": ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πως έγραψε το Αξιον Εστί:
«Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - πόλεμος, κατοχή,

«Λίγοι λαοί της Ευρώπης υπέφεραν από τη Γερμανική Κατοχή όσο οι Έλληνες. Όμως οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που, μετά το τέλος της ναζιστικής βαρβαρότητας, έτειναν χείρα φιλίας προς τους Γερμανούς». (…) «Δίστομο, Καλάβρυτα, Καισαριανή, όπως και να ονομάζονται οι διάφοροι τόποι, ο Γερμανός πολίτης όταν επισκέπτεται αυτά τα μνημεία της ναζιστικής θηριωδίας αισθάνεται ντροπή μπροστά στη συμφιλιωτική διάθεση των Ελλήνων.
Αυτό θα πρέπει να αναλογίζεται όποιος προσπαθεί, χρησιμοποιώντας νομικά προσχήματα, να θεωρήσει το θέμα οριστικά λήξαν».[1] (Gerd Hoehler, ανταποκριτής της εφημερίδας Frankfurter Rundschau στην Αθήνα, 1995).

«Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρμετρη βία για μία στιγμή, δεν είναι ακόμη σκλάβος. Σκλάβος γίνεται από τη στιγμή που ψυχικά δέχεται τη σκλαβιά. (…) Όχι! Κανένα είδος συμβιβασμό, κανένα είδος μοιρολατρία δεν αποδέχεται ο λαός ο ελληνικός». Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», 1942.
Το ζήτημα της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών, ένα ζήτημα που ενώνει και συνεγείρει, όσο τίποτε άλλο, τους Έλληνες βρίσκεται σε μία εξαιρετικά κρίσιμη καμπή. Εβδομήντα χρόνια μετά τη Διάσκεψη των Παρισίων και μετά από πληθώρα λαθών και μακρά περίοδο αδράνειας έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι.