Άη Κομμένο

Σε σημερινή του συνέντευξη (15/5/2016) -πού αλλού;- στην Καθημερινή, ο καθηγητής Χάιντζ Ρίχτερ προχωράει τις προκλήσεις του εναντίον της χώρας μας και της ιστορίας της ακόμα παραπέρα. Μεθοδικά, βρίσκοντας στήριξη και προβολή, διαχέει τα απίστευτα ψέματα και τις ελεεινές συκοφαντίες του με τρόπο που να χωνεύονται σιγά-σιγά, ένας αναθεωρητισμός ατόφιος μιθριδατισμός.

Φαίνεται πλέον αρκετά καθαρά, για όποιον θέλει να δει, ότι ο Χ. Ρίχτερ, εκμεταλλευόμενος την ιδιότητα του ως καθηγητής νεοελληνικής ιστορίας στη Γερμανία και το έργο του για την Κρήτη μαζί δυστυχώς με τις βραβεύσεις του από την Προεδρία της Δημοκρατίας και το Πανεπιστήμιο Κρήτης, αυτοπροβλήθηκε ως ειδικός για την Ελλάδα σε ηγετικούς κύκλους της Γερμανίας. Εκμεταλλευόμενος την ανοχή και την αμηχανία των ακαδημαϊκών κύκλων τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ελλάδα προχώρησε αποφασιστικά και ανενδοίαστα στη δημιουργία ενός ερμηνευτικού σχήματος ακραία ρατσιστικού-αποικιοκρατικού λόγου μέσα στην κρίση: οι Έλληνες είναι μια άλλη «ράτσα» (αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί στην τελευταία του συνέντευξη για τους Κρητικούς) που έχουν άλλη κουλτούρα από τους Ευρωπαίους, ορίζονται από τον «πελατειασμό» (νεολογισμός του Ρίχτερ για να «εξηγήσει» τη βαρύτητα του φαινομένου) και δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους παρά την καλή διάθεση που δείχνουν απέναντί τους οι Γερμανοί. Μόνο αν οι τελευταίοι αναλάβουν τη διαχείριση του ελληνικού κράτους, θα μπορέσουν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Αυτό είναι το σχήμα Ρίχτερ, που προωθούν γερμανικοί κύκλοι και δυστυχώς κέντρα στην Ελλάδα που ταυτίζονται μαζί τους. Για όλα αυτά είχαμε τοποθετηθεί και λίγο καιρό πριν, κρατώντας μια κάπως πιο μετριοπαθή στάση απέναντί του.

Για να συγκροτήσει το σχήμα αυτό, αποδομεί την ελληνική κοινωνία από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους χρησιμοποιώντας τετριμμένα επιχειρήματα περί 400 χρόνων τουρκοκρατίας, δίνει όμως τα ρέστα του στην περίοδο εξειδίκευσής του, τη γερμανική Κατοχή δηλαδή, όπου μετά την αποκατάσταση του γερμανικού στρατού από τις θηριωδίες του προσπαθεί να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι η κατεχόμενη Ελλάδα χρωστάει στη Γερμανία, στοχεύοντας προφανώς στην αποδόμηση του αιτήματος για πολεμικές αποζημιώσεις και αποπληρωμή του κατοχικού δανείου.

Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά και έχουν γίνει αντικείμενο συζητήσεων και κριτικής, δυστυχώς όχι στο βαθμό που θα έπρεπε από τον ακαδημαϊκό κόσμο, αλλά αρκετά στη δημόσια σφαίρα. Η ατυχής προσπάθεια ποινικοποίησης των απόψεών του δημιούργησε ένα αίσθημα συμπάθειας απέναντί του, που είναι πλέον αδικαιολόγητο. Όπως αδικαιολόγητη είναι η ουδέτερη στάση όσων οφείλουν εκ της θέσεώς τους να εκφέρουν δημόσιο λόγο στην πολιτική σκηνή, στον ακαδημαϊκό χώρο, στη δημόσια σφαίρα.

Αυτό που άλλαξε το τελευταίο διάστημα και οδήγησε τον Ρίχτερ και το σύστημα που τον στηρίζει σε μεγαλύτερη επιθετικότητα, είναι οι αντιδράσεις στην ίδια τη Γερμανία -κάτι που επίσης δεν τιμάει την Ελλάδα. Ακαδημαϊκοί που ασχολούνται με την ελληνική ιστορία αρχίζουν να αντιδρούν με την παραποίηση της ιστορίας από τον Χ. Ρίχτερ, παραποίηση που απλώνεται μέχρι την ιστορία της Κύπρου και γενικά την οθωμανοκρατία για να φτάσει στο σήμερα και τις μνημονιακές συνταγές του. Αποκορύφωμα των αντιδράσεων αυτών ήταν το άρθρο τριών πραγματικά έγκριτων γερμανών ιστορικών ερευνητών, των Χάγκεν Φλάισερ, Κάρλ Χάιντς Ροτ και Κριστόφ Σμινκ-Γκουστάβους, που αποδομούν το σχήμα Ρίχτερ για την Κατοχή, τις πηγές του, τις μεθόδους του, τα συμπεράσματά του. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε μόλις χτες μεταφρασμένο στα ελληνικά στην Εφημερίδα των Συντακτών, στη στήλη «Το Φάντασμα της Ιστορίας», που επιμελείται ο Τάσος Κωστόπουλος, με τίτλο «Να πληρώσουν τα θύματα και όχι οι θύτες;» (14-15/5/2016).

Όπως εξηγούν στο εισαγωγικό σημείωμα ο Τάσος Κωστόπουλος και ο Δημήτρης Ψαρράς, αυτή η ισοπεδωτική για τον Ρίχτερ κριτική ενόχλησε όχι μόνο τον ίδιο αλλά και το σύστημα που τον προωθεί ως ειδικό για την Ελλάδα. Η Die Welt, εφημερίδα της γερμανικής αστικής τάξης, προχώρησε σε μια ανοίκεια επίθεση ενάντια στους τρεις ιστορικούς που τόλμησαν να τα βάλουν με τον ειδικό που δίνει συμβουλές στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών. Με επιθέσεις ad hominem, προσπαθεί να επιρρίψει εναντίον τους κατηγορίες ότι είναι «αριστεροί» (κάτι θυμίζει αυτό για άλλους αναθεωρητές θαμώνες της Καθημερινής), άσχετοι, προκατειλημμένοι και ότι έχουν προσωπικά με τον Ρίχτερ.

Σε συνέχεια όλων αυτών, έρχεται η σημερινή συνέντευξη Ρίχτερ στην Καθημερινή, στην οποία ανενδοίαστα πλέον παρουσιάζει τα ψέματα του όπως ότι η Ελλάδα χρωστάει στη Γερμανία, ότι Εβραίοι που πρόσκεινταν στην Δεξιά «έφαγαν» τις αποζημιώσεις, ότι οι γερμανικές θηριωδίες στην Κρήτη καλύπτονταν από τους νόμους. Η άνεση που νιώθει από το σύστημα που τον στηρίζει, τον οδηγεί να εκφράσει απροκάλυπτα τον ρατσισμό του τόσο προς τους Έλληνες Εβραίους -ταυτίζοντάς τους με το πρότυπο του φιλάργυρου- όσο και προς τους Κρητικούς, τους οποίους αποκαλεί «διαφορετική ράτσα» και «φανατικούς». Τι κι αν όλα αυτά έχουν ήδη απαντηθεί από τους Γερμανούς ιστορικούς, από τον καθηγητή ιστορίας Γιώργο Μαργαρίτη και άλλους; Πες πες κάτι θα μείνει και σιγά-σιγά θα αλλάξει την ιστορική αφήγηση. Πόσα από όλα τα παραπάνω θα μπορούσαμε να τα συγκρίνουμε με τις πρακτικές και τις αντιλήψεις του γερμανικού κράτους σε άλλες περιόδους; Για πόσο ακόμα η αντίδραση σε όλα αυτά στην Ελλάδα θα περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο και η ακαδημαϊκή κοινότητα θα αυτολογοκρίνεται;

Η βράβευση Ρίχτερ από το Πανεπιστήμιο Κρήτης δεν μπορεί να σταθεί πλέον και πρέπει με όλους τους νόμιμους τύπους να ανακληθεί. Ο Ρίχτερ λέει στη συνέντευξή του ότι θα είναι μεγάλη τιμή του να του πάρουν πίσω τον τίτλο ταυτίζοντας τον εαυτό του με τον Τόμας Μαν. Για μια ακόμη φορά λέει ψέματα. Η ανάκληση θα είναι ένα πλήγμα για εκείνον και όσους τον στηρίζουν. Θέλουμε ο βραβευμένος από ελληνικό Πανεπιστήμιο Χ. Ρίχτερ να επεκτείνει τις μεθόδους και τα συμπεράσματα του για τη Μικρασιατική Καταστροφή και άλλα θέματα που αυτάρεσκα και προκλητικά δηλώνει πως οι «φιλέλληνες» δεν τολμούν να ακουμπήσουν; Θέλουμε αυτός ο βάναυσος αναθεωρητισμός να επιβληθεί ανεμπόδιστα και σε λίγα χρόνια να είναι πηγή στα σχολικά μας εγχειρίδια; Αν όχι, ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους, και το πανεπιστήμιο ως θεσμός, και όσοι έχουν καθήκον να εκφέρουν γνώμη. Ας επιστρέψει ο Ρίχτερ στη λήθη, την ανυποληψία και τον μικρόκοσμο των προσωπικών του εκδόσεων, απ' όπου κατάφερε να δραπετεύσει ασελγώντας -πώς αλλιώς να το εκφράσω; - πάνω στην ιστορία του ελληνικού λαού.

Του Γιάννη Σκαλιδάκη (δρ. Ιστορίας στο ΑΠΘ)

ΠΗΓΗ: ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ